Deze pagina is automatisch vertaald.
Haar ware aard en haar worsteling met zichzelf in relatie tot God werden naar behoren benadrukt. Het was een zeer rijke tijd. Haar vriendinnen bezochten een vriendin in het ziekenhuis, een ander toonde ons haar textiele creaties bij haar thuis. Magdalena Kaplanova, een jonge vrouw die de afgelopen jaren verschillende keren in Caux is geweest, vertelde hen met groot enthousiasme over het aanstaande bezoek van een Russisch jeugdkoor, waarvan de dirigent naar Caux was geweest, waar ze haar had ontmoet. Ze heeft een paar concerten voor hen kunnen organiseren in verschillende kerken. Het resultaat was bijna een oecumenische actie, aangezien een katholieke kerk, een evangelische kerk en een orthodoxe kerk aan het evenement deelnamen. Ze hoopt dat deze concerten de bestaande kloof tussen Tsjechen en Russen een beetje kunnen verkleinen. De nieuwe levensomstandigheden in het land zijn niet gemakkelijk. Maar ze kwamen er ook achter dat ze veel meer kan kopen dan vroeger, bijvoorbeeld groente en fruit. En veel mensen in Praag zijn nog steeds erg vriendelijk! Noch in de tram, noch in de metro lieten ze een dame met wit haar staan! Het was altijd wel iemand die zijn plek aanbood. De actieprogramma's van de MRA (bijvoorbeeld een seminar van 'Foundations for Freedom') kwamen in handen van de jongere generatie. Dit is zeer bemoedigend voor de toekomst.
Ter nagedachtenis aan Marlies von Orelli-Wennner (7 juli 1918 - 3 oktober 1997) zijn er verschillende dingen geschreven over het leven van haar moeder voor de kerkdienst op 13 oktober in de Sint-Lucaskerk in Luzern. Monica en Folker werkten samen met Christoph en mij aan deze aantekeningen, en pastoor Alfred Kunz (die we hier speciaal bedanken voor zijn vreugdevolle, troostrijke en uitdagende prediking en voor de organisatie van de kerkdienst) vroeg ons vieren om deze teksten in de kerk voor te lezen. . Hier zijn enkele passages uit mijn aantekeningen.
Hun moeder, Marlies Hildegard Ella Wenner, werd geboren in St. Gallen op 7 juli 1918, precies op het moment dat er een griepgolf uitbrak. Haar oudere zus omschrijft haar als een vrolijk en aanhankelijk kind dat van de natuur en beweging hield. Op een dag hoorde ze kleine Marlies tegen een vlieg op de rand van haar stoel fluisteren 'alsjeblieft, alsjeblieft, lieve kleine vlieg, ren nu weg!' Ze was ook een fervent lezer en verslond boeken.
Als kind was ze onafhankelijk en maakte ze een praatje in de woonkamer met de danspartners en bewonderaars van haar zussen, die 9 en 11 jaar ouder waren. 'Een echte kleine dame,' zei haar zus. Haar vader, die kinderarts was, kon bijzonder goed met haar opschieten. Hij zou haar meenemen op bergtochten, de jongste, zo vrolijk. Ze was negen jaar oud toen haar vader plotseling stierf.
Het gezin verhuisde naar het huis van haar grootmoeder aan de Dufourstrasse. Samen met haar oma, moeder en zussen woonde ze graag in dit kleine huisje op de Rosenberg. Het was een huis waar kunst, vooral zang en theater, een grote rol speelden. Na de middelbare school en diverse 'nuttige' cursussen, waaronder een cursus modern en zorgvuldig koken, die ze 'cum laude' afrondde, volgde ze gymnastiek en curatieve gymnastiek in Berlijn en Zürich. Ze werkte in verschillende klinieken en ziekenhuizen. De hoofdarts van het Rüti Ziekenhuis verklaarde in haar attest: 'ze is een betrouwbaar en kundig persoon, die goede contacten legt.'
In 1943 verloofde ze zich met Konrad Von Orelli, een rechtenstudent uit Zürich. Een bewogen leven volgde: in 1946 vond de bruiloft plaats in de Caux-kapel, met de bruiloftswals in de balzaal van het voormalige Caux-Paleis, een gebouw dat ze beiden, in een geest die ze met vele anderen deelden, hadden omgebouwd tot een conferentiecentrum in de voorgaande maanden. In 1947 werd hun dochter Marianne geboren, gevolgd door Monica in 1949. Van 1948 tot 1960 woonde hun gezin op verschillende adressen in Bern. Hun moeder was een vrolijke, sportieve moeder; ze speelde met ons, zong veel, en het was heerlijk om haar verhalen te horen vertellen of voor te lezen. Ze beantwoordde geduldig onze duizend vragen en gaf eerlijk toe als ze het antwoord niet wist. Haar opvliegendheid leidde soms tot uitbarstingen, toen vaker dan later. Maar wat goed was, was dat ze haar oprechte excuses kon aanbieden, zelfs aan haar kinderen, nadat de storm was gaan liggen.
Gedurende deze tijd nam ze deel aan campagnes voor morele herbewapening in Nigeria, Scandinavië en Groot-Brittannië. In 1960 verhuisden ze naar Caux, naar het huisje met de groene luiken. In 1965 verhuisden ze naar Luzern. Moeder paste zich goed aan deze verandering aan, maar in 1968 begon een nieuw, onverwacht en pijnlijk hoofdstuk: bij vader werd een ongewone bloedkanker vastgesteld. En in 1971, na een bezoek aan het ziekenhuis, werd mama het slachtoffer van een ernstig auto-ongeluk, met brandwonden, breuken en andere verwondingen. Ze lag anderhalf jaar in het ziekenhuis en leerde geleidelijk weer ademen, zien, spreken, zingen en tot ieders verbazing zelfs weer lopen. Twintig jaar lang stond het leven van hun ouders in het teken van ziekte en handicap.
Hun moeder had haar opgewektheid, haar energie, haar vitaliteit, haar gevoel voor gastvrijheid behouden; haar persoonlijkheid was gezuiverd door de beproeving. De dood van haar vader in juni 1992 trof haar hard, maar ze was verrassend snel in staat haar volheid van leven terug te krijgen. In mei 1994 kreeg ze een hartaanval en een gescheurde aorta. Maandenlang lag ze op de intensive care en moest daarna weer revalidatiemaatregelen ondergaan in Montana. Opnieuw moest ze leren ademen, zitten, lopen, praten, bidden en zelfs zingen (hoewel het deze keer een beetje heeser klonk!) In 1996 verhuisde ze naar het Wohnheim Wesemlin Home for the Aged. Daar viel ze op 3 oktober vredig in slaap, na een paar dagen hard worstelen tegen verstikking en pijn. In haar kleine zakbijbel, versleten door gebruik, vonden we veel onderstreepte passages. Sommige waren zelfs gemarkeerd met een dikke of dubbele lijn.
Na haar ongeluk, toen ze uit een wekenlange coma ontwaakte, waren het deze hymnen die ze wilde horen om weer moed te krijgen om te leven. Een andere passage die ze had gemarkeerd, stond in hoofdstuk 12 van de brief aan de Romeinen, verzen 9, 10 en 12: 'Laat uw liefde oprecht zijn. Ontvlucht het kwade met afgrijzen, houd vast aan het goede. Laat broederlijke liefde jullie samenbinden met wederzijdse genegenheid.' Haar moeder probeerde daar trouw aan te blijven. Ze zei alleen wat ze dacht dat juist en waar was. Ze was bereid om tegen de stroom in te zwemmen, om haar standpunt te verdedigen (wat ze op bewonderenswaardige wijze deed!), bijvoorbeeld over het onderwijs aan kinderen en op veel andere gebieden.
Ze stierf in 2012.
