Deze pagina is automatisch vertaald.
Jeanette Alonso de Ibargoyen (1930 - 2021)
Op de avond van 25 oktober 2021 trad Jeanette Alonso de Ibargoyen uit Chicago, VS, de tegenwoordigheid van de Heer binnen op 90-jarige leeftijd. Jeanette werd geboren in 1930, haar ouders waren José María Alonso Aréyzaga (Spanje) en Irene Jeanette Windecker (VS). Ze behaalde in 1955 haar bachelordiploma journalistiek aan de Universiteit van Missouri. Trouwde in 1964 met Omar Ibargoyen Paiva (Uruguay). Samen met haar man en vrienden richtte ze de Latijns-Amerikaanse beweging Gente que Avanza op.
Veel van degenen die haar kennen, brengen haar rechtstreeks in verband met de Latijns-Amerikaanse beweging Gente que Avanza en met een leven gewijd aan het opleiden van jonge leiders voor de transformatie van Latijns-Amerikaanse landen.
Voordat Jeanette deze ongelooflijke missie omarmde, beleefde ze een krachtige ervaring van verandering. Zij en haar moeder, een vrouw met een sterk karakter, hadden constante confrontaties in hun relatie en Jeanette was koppig in het nastreven van serieuze levensbeslissingen met als primaire motivatie haar moeder tegen zich in het harnas te jagen, van wie ze voelde dat ze haar in alles wilde beheersen.
Een vriend van de familie nodigde zowel moeder als dochter uit naar Mackinac Island, Michigan, naar een Moral Re-Armament Center waar een bijeenkomst plaatsvond. Jeanette was toen 23 jaar oud. Het toneelstuk 'The Real News' dat ze bijwoonde, had een grote impact op haar en de getuigenissen die daar werden gedeeld, deden haar knieën trillen. Na drie dagen kon ze naar zichzelf kijken en beseffen dat ze zo egoïstisch had geleefd. En toen kwamen er veel vragen in haar hart: waarom ben ik in deze wereld? Hoe moet ik deze jaren gebruiken die God mij geeft en waarvan ik vind dat ik ze niet eens verdien? Wat is mijn missie? Toen begon ze te ontdekken dat God daar wachtte tot ze met haar zou praten wanneer ze maar naar Hem wilde luisteren, en toen ze zichzelf openstelde voor deze mogelijkheid, besefte ze dat ze haar moeder om vergeving moest vragen en ook eerlijk moest beginnen. met haar over alles wat ze achter haar rug om had gedaan. Moeder en dochter ontmoetten elkaar en konden tot een eerlijk gesprek komen en nadat ze naar haar dochter had geluisterd en had gezien hoe vastbesloten ze was om een nieuw leven te beginnen, zei de moeder tegen haar: "Als je God je leven laat leiden, heb me nodig om je te controleren of de hele tijd bovenaan te staan". Dit verbaasde haar, maar door deze grote verzoening tussen de twee besloot Jeanette haar leven aan God te geven en dit was de kick-off voor haar leven om talloze vruchten af te werpen in alle uithoeken van Latijns-Amerika en daarbuiten.
Tien jaar later trouwde de voormalige journalistiekstudent met een Uruguayaanse advocaat, Omar Ibargoyen Paiva, een man die zich volledig wijdde aan de geest die zijn vrouw had geraakt en getransformeerd.
Begin jaren zeventig was er onrecht en haat, guerrillaoorlogvoering en repressie in Latijns-Amerikaanse landen, en dit alles leidde tot fysieke en morele ellende, hopeloosheid en cynisme. Ideologieën hadden gefaald in hun pogingen om de wereld te veranderen, omdat ze niet hadden gewerkt aan de wortel van het probleem, de menselijke natuur.
In Uruguay schreef Omar Ibargoyen onophoudelijk over zijn verlangen naar de integratie van Latijns-Amerika om zijn plaats in de wereld te vestigen, en ook over zijn passie voor het vormen van revolutionairen geïnspireerd door het geloof.
Na verloop van tijd richtte hij met zijn vrouw Jeanette en twee Franse vrienden, Jeanne Azam en Bernard Paris, de groep ¡Viva la Gente! gericht op het promoten van een show met dezelfde naam. Onderdeel van de regeling was een trainingscurriculum om jonge mensen op te leiden tot leiders van een nieuw Latijns-Amerika. Gedurende bijna 50 jaar heeft de resulterende groep 900 steden en dorpen in 17 landen bezocht, in de huizen van meer dan 10.000 gezinnen gewoond en vaak gereisd met de steun van overheidsorganisaties en bedrijven. In diezelfde periode hebben zo'n 1.200 jongeren een, twee of meer jaar lang deelgenomen aan dit rondreizende programma. Velen ontdekten hun roeping in het leven om hun gemeenschappen en landen beter te dienen: priesters, diplomaten, journalisten, opvoeders, psychologen, maar bovenal verantwoordelijke burgers, die gezinnen stichtten die nieuwe mannen en vrouwen koesterden. Ze hadden allemaal, zeker op een bepaald moment in hun proces, de liefdevolle begeleiding van "Mamy Jeanette", zoals ze in de groep werd genoemd, en waarschijnlijk werden meer dan één geconfronteerd met zinnen die ze placht te zeggen: "Een ervaring is een voorbijgaande ding, verandering is een permanente beslissing" of de beroemde zin van Antoine de Saint-Exupéry "Van elkaar houden is niet naar elkaar kijken, maar samen in dezelfde richting", waarmee ze de jongeren steunde in hun pogingen om verder kijken dan hun eigen navels. Onder de meest opvallende kenmerken van haar persoonlijkheid kunnen degenen die haar kenden gemakkelijk haar geweldige organisatie benadrukken, haar onberispelijke handschrift gedrukt in de vele brieven die ze elke dag schreef, haar geest van harmonie, haar goede humeur en de genegenheid die ze individueel gaf aan iedereen die ze ontmoette, de portier van het gebouw, de dame die hielp met het huishouden, de jongeren, de families die haar huisvestten, de groepen van haar parochiegemeenschap, de regeringsautoriteiten van de verschillende landen van het continent en honderden mensen in heel Latijns Amerika.
Onder leiding en journalistieke vaardigheden van Jeanette werd jarenlang een maandelijks tijdschrift van hoge kwaliteit uitgegeven met medewerking van jongeren en gastcolumnisten. De impact van deze groep was overal groot.
In 1999 bezochten 40 jongeren van de Gente que Avanza-cast het Moral Re-Armament Centre in Caux, een historisch bezoek, waar Jeanette de spil was voor de verzoening tussen Moral Re-Armament en ¡Viva la Gente! Latijns-Amerika, zich publiekelijk en met grote nederigheid verontschuldigend voor haar aandeel in de verantwoordelijkheid voor de in het verleden gecreëerde verdeeldheid die zo ver verwijderd was van de samenhang van de missie van beide bewegingen, waardoor de wederzijdse samenwerking bij de verschillende acties in Latijns-Amerika en elders werd bevorderd in de wereld.
In haar laatste jaren begeleidde ze het werk van het Centro de Formación Gente que Avanza, dat gevestigd was in het Edificio Mauá (het huis van Omar en Jeanette). Elke ochtend ging ze erop uit om de nieuwe generaties te ontmoeten om deel te nemen aan de momenten van gemeenschapsreflectie, genaamd "motivaties", altijd zichzelf gevend en alles wat ze kon zien dat deel uitmaakte van haar roeping en trouw aan God.
Op haar laatste momenten, toen ze al bedlegerig was, brabbelde ze nog steeds zinnen als: "Ik moet mezelf beter aan mensen geven", wat uiteindelijk het geweldige leven van zelfgave laat zien dat ze altijd had.
We danken God dat hij ons Jeanette's aanwezigheid in ons leven en in het leven van onze landen heeft gegeven, voor haar trouw aan haar roeping en voor het feit dat ze elk van haar dagen zo goed heeft doorgebracht. Moge ze rusten in de vrede van de God van wie ze zoveel hield!
