Deze pagina is automatisch vertaald.
Jean-Jacques Odier was de secretaris voor de Franstalige wereld van het International Communications Forum vanaf het begin in 1991. Hij werkte samen met president Bernard Margueritte op vele expedities om ICF-conferenties op te zetten. In de eerste jaren vonden er 28 internationale conferenties plaats op vijf continenten. Zijn leven en interesses bestreken een breed scala. Andrew Stallybrass, een naaste mediacollega, een Engelsman die in Zwitserland woont, schrijft als een jarenlange vriend:
Jean-Jacques Odier stierf op maandag 19 juni 2017 en zijn begrafenis was op zaterdag 24, zijn 90ste verjaardag. Hij beschreef zichzelf als het zwarte schaap van zijn bankiersfamilie in Genève. Na zijn studie aan de universiteit van Genève koos hij ervoor om de rest van zijn leven zonder salaris te werken voor Moral Re-Armament, nu Initiatives of Change. Hij raakte bevriend met vakbondsleden en bezocht arbeiders in industriële buitenwijken in Frankrijk. Hij schreef toneelstukken, met name een profetische comedy-musical genaamd 'Pitié pour Clémentine', waarin de premier een computer inzet om de staat te besturen: menselijke emoties en tekortkomingen maken zo'n puinhoop. Dit was in 1967! Zijn toneelstuk over het leven van de Franse socialist Jean Jaurès ontving een prijs van het kanton Genève, maar is helaas nooit opgevoerd.
Er waren jaren van bruggen bouwen in Frankrijk, de kwesties van samenleven over verschillen heen, dialoog met moslims, het opbouwen van relaties met de politie - kwesties die vandaag de dag nog steeds erg actueel zijn.
Met een klein team van vrienden en collega's richtte hij het tijdschrift 'Changer' op, waarvan hij jarenlang hoofdredacteur was, dat pionierde in een authentiek Latijnse en Franstalige uitdrukking van de ideeën en ervaring van MRA. Als scherpzinnig schrijver en soms veeleisende redacteur, was hij een zorgzame mentor voor veel jongere mannen en vrouwen op het gebied van schrijven, proeflezen, ontwerp en printproductie. Hij was een toegewijd lid van het International Communications Forum dat strijdt voor media-ethiek en hielp bij het produceren van hun 'Sarajevo-engagement'.
Hij laat een hele reeks jazzy liedjes achter, geweldig van iemand die geen formele muzikale opleiding had genoten en die niet eens muziek kon lezen of schrijven. 'Er zijn geen kleine landen' was de titel van zijn lied voor Zwitserland, met de boodschap dat je maar zo klein bent als je denkt dat je bent. Hij schreef een fascinerende autobiografische memoires, en toen hij met pensioen ging, ontwikkelde hij zijn artistieke vaardigheden als schilder verder. verhuizen naar hier. En terugkijkend kunnen we hier misschien een liefdevolle hand zien, aangezien snel een wrede ziekte werd gediagnosticeerd. Deze lange strijd beroofde Jean-Jacques langzaamaan van alles behalve zijn nieuwsgierige en strijdlustige geest, zijn gevoel voor humor, zijn geloof en zijn gratie. Hij sprak op medische conferenties en gaf het perspectief van de patiënt. Hij bleef artikelen, e-mails en brieven schrijven, dankzij een geweldig spraakherkenningsprogramma waarmee hij met behulp van voetpedalen kon dicteren lang nadat hij het gebruik van zijn vingers was kwijtgeraakt. Hij sprak op medische seminars en gaf verzorgers het broodnodige patiëntenperspectief.
Hij stond nooit bekend om zijn geduld, vooral niet met computers. Je wist altijd wanneer de stomme machine een fout had gemaakt. Ik herinner me dat ik hem in zijn kamer bezocht toen hij worstelde met een brief aan een Franse politieke figuur, en er verschenen blokken tekst in rood cursief. Ik probeerde te helpen door zelf achter het toetsenbord te gaan zitten, en het werd radicaal erger. Het kostte ons een paar minuten om te begrijpen dat het spraakherkenningsprogramma wanhopig probeerde ons gesprek bij te houden en een nieuwe en onbekende stem te verstaan! Zoals zo vaak met Jean-Jacques, hebben we erg om onszelf gelachen.
Hij droeg zijn ziekte met grote moed en gratie. Hij werd gekoesterd en vergezeld door zijn twee liefhebbende zonen, hun vrouwen en zijn kleinkinderen. En natuurlijk door zijn geliefde Marie-Lise, die in hun oude flat verbleef zo dicht bij het gemedicaliseerde huis waar hij naartoe verhuisde. In zijn angstaanjagend snelle elektrische rolstoel zoefde hij rond voor bezoekjes.
Bij mijn laatste bezoek, vorige week nog, vroeg hij me naar de dood van mijn vader en wat het me had geleerd. Hij merkte de veranderingen op tussen zijn relatie met zijn ouders en de manier waarop zijn kleinkinderen hem nu over zijn wang streelden. Toen ik wegging, zei ik 'Adieu', vaarwel, maar vertrouwde hem ook toe aan God, en zei toen: 'Tot de volgende keer dat we elkaar ontmoeten.' Zijn laatste woorden tegen mij waren: 'Zo niet eerder!'
Bij de begrafenis, op een bloedhete dag, kwamen vrienden en familie bijeen voor een laatste afscheid. De protestantse kerk uit de 17e eeuw was een van de eerste op maat gebouwde kerk na de Reformatie, als een amfitheater, gericht op de preekstoel. Marie-Lise kreeg gedurende de dag kracht; een van de laatsten die de kerk binnenkwam, zwaaide ze naar haar verzamelde vrienden. Beide zonen en de oudste kleinzoon spraken, net als het huidige hoofd van de familiebank, die rechtstreeks met Jean-Jacques sprak: 'Je was elegant in je manier van zijn. Je was een goede man. De oom waarvan je droomt.' De kerk stond vol met bloemen en een royale selectie van zijn schilderijen.
