Deze pagina is automatisch vertaald.
Dochter van Irene en Victor Laure, geboren in Marseille in 1929; in 1967 trouwde zij met Charles Danguy Anne, hun dochter, heeft drie kinderen. In 1978 verwelkomt het gezin Say, een jonge Laotiaanse vluchtelinge, als tweede dochter. Haar vijf kleinkinderen en haar neven en nichten in Frankrijk en Brazilië blijven haar na aan het hart liggen.
In 1947 vergezelde ze haar moeder met haar jongere broer Claude naar Caux. Ze sloot zich onmiddellijk aan bij de jonge mensen die enthousiast waren en droomden van "de wereld opnieuw maken". Door de mediterrane zorgeloze geest te mengen met de strengheid van hen die opgroeiden tijdens de oorlogsjaren en nauw samenleefden met het verzet, leert ze met helderheid en mededogen naar andere volkeren te kijken. In de volgende jaren reist ze door Italië en Latijns-Amerika met voorstellingen van Morele Herbewapening.
In 1967 komt zij, op verzoek van industriële partners, met haar man naar Lotharingen om de sociale dialoog te bevorderen in deze regio, die zwaar is getroffen door de ene industriële crisis na de andere. Haar glimlach, haar luistervaardigheid en haar medeleven openden de deuren van vele huizen, van de meest bescheiden tot de meest welgestelde. In het hart van een nog steeds verdeeld Europa nam zij, samen met haar man, actief deel aan bijeenkomsten ter bevordering van de toenadering, met name tot de Duitsers.
Ze maakte haar eerste reis naar Leipzig in 1987. In de jaren 90 vinden we haar in Kroatië of Cyprus. Haar laatste reizen brachten haar, met het Lotharingse team van Initiatives of Change en de Boerendialoog, naar India, Polen en Engeland; Of het nu in een landschap was of in een gesprek, zij zag altijd het onzichtbare, zoals de tarwescheuten die zij opmerkte te midden van de ruïnes van Beiroet, voor haar symbolen van dit leven waarin zij ondanks de fysieke ontberingen met al haar kracht geloofde.
Tot de laatste dag was Juliette in staat haar bezoekers te verwelkomen met haar aanhankelijke blik. Toen ik de verpleegsters van het ziekenhuis van Thionville bedankte, ontdekte ik dat zij hen "mijn engelen" had genoemd. Haar gebeden waren de laatste tijd gericht tot de nieuwe generatie die de "300 enthousiastelingen" van de naoorlogse periode opvolgde, want ze wist dat hun taak zowel spannend als zwaar zou zijn.
Juliette Danguy overleed op 11 november 2008 in de vroege ochtenduren.
