Deze pagina is automatisch vertaald.
Lucette Schneider 2 april 1919 - 19 augustus 2018
Ze was een goede vriendin van Caux. Ze was een prominente figuur geworden op de Caux-conferenties. Iedereen kende haar als "de groentevrouw". Lucette had een ongelooflijke manier om vriendschap te sluiten met mensen uit alle lagen van de bevolking en alle continenten, zelfs als ze hun taal niet sprak. Voor velen was het meehelpen in het groenteteam tijdens hun verblijf in Caux minstens zo belangrijk als het bijwonen van vergaderingen. Ze drukte een stempel op het leven van de mensen die ze ontmoette.
Lucette was een goede en trouwe vriendin. Ze was erg geliefd. Zij en haar overleden echtgenoot, Robert, waren het zout der aarde voor Moral Re-Armament/IofC in Caux en daarbuiten.
Lucette was een monument voor eenvoud, service en toewijding aan Caux - een van de vele mensen die hebben bijgedragen aan het creëren van de geest van Caux. Haar werk 'bij de groenten' was van onschatbare waarde voor het perfecte beheer van groenten en fruit gedurende zoveel jaren, en evenzeer van onschatbare waarde voor degenen die in praktische dienst nieuwe redenen vonden om te leven.
Ze was een persoon met openhartigheid, helderheid en authenticiteit. Dit alles zorgde ervoor dat degenen die ze ontmoette zich op hun gemak voelden en dat ze op hun beurt authentiek en echt konden zijn. Veel mensen zijn haar het delen verschuldigd dat een bepalend moment in hun leven is geweest.
Ze vond het leuk om anderen aan te moedigen in de uitdagingen en hen te helpen in hun leven op dat moment. Haar inzicht, onderscheidingsvermogen en wijsheid maakten indruk op anderen en boden waardevolle steun. Tijdens vele uitwisselingen hielp ze mensen om de juiste vragen te stellen en een ware dimensie van compassie binnen te gaan.
Ze was een trouwe vrouw, die een nederige, bijna onzichtbare taak op zich nam, maar die zo'n belangrijke rol speelde in de dagelijkse leiding van de Caux-bijeenkomsten. Ze deed het met een glimlach, een sterke wil en een opgewekte houding waardoor mensen met haar mee wilden naar de moestuin. Er vonden zoveel belangrijke gesprekken plaats rond de grote tafel terwijl mensen wortelen en uien schillen, appels klaarmaken, gewassen salade, enz.
Lucette had een lange en diepe vriendschap met Canada. Eerst verbleef ze een jaar in 1983-1984 om de mensen te bezoeken die ze in Caux had ontmoet. Ze keerde regelmatig terug totdat ze niet meer in staat was om te reizen. Maar ze bleef Canadese vrienden bij haar thuis ontvangen. En tot een paar weken voor haar dood bleef ze trouw de Quebecers financieel steunen die kwamen deelnemen aan de internationale bijeenkomsten in Caux.
