Geoffrey Craig (1944-2018)

Geoffrey Craig doorstond een rivierstroming in Papoea-Nieuw-Guinea, speelde doedelzak op de top van de Kilimanjaro en beklom een zeeklif in Skye.

Hij was de derde van vijf broers en zussen wier vader John Craig was, secretaris van de raad van bestuur van Colvilles Ltd, het ijzer- en staalbedrijf in Motherwell dat tijdens de nationalisatie deel zou gaan uitmaken van de British Steel Corporation. Hun grootvader was Sir John Craig, voorzitter van Colvilles Ltd en gouverneur van de Bank of Scotland, 1955-57.

Geoffrey William Craig werd op 16 december 1944 in Glasgow geboren. Zijn moeder, Agnes, was de jongste dochter van Sir William en Lady Marshall van Uddingston, South Lanarkshire. Geoffrey, die werd opgeleid aan de Gordonstoun School, had in de voetsporen van zijn vader kunnen treden in de staalindustrie, vooral omdat hij zijn graad in metaalkunde behaalde aan de Universiteit van Strathclyde en zijn Master haalde aan het Imperial College in Londen.

In plaats daarvan voelde hij Gods roeping om te gaan werken voor de christelijke liefdadigheidsinstelling de Oxford Group en haar campagnes voor "morele en geestelijke herbewapening" (MRA), nu bekend als Initiatives of Change (IofC). Het zou een geloofsavontuur worden, zonder gegarandeerde inkomsten, dat uitstekend paste bij zijn rustige en ijverige geest van dienstbaarheid aan individuen. Dit bracht hem van Kenia en Ethiopië naar Papoea-Nieuw-Guinea, waar hij vier jaar verbleef, naar de Filippijnen en Hongkong, voor anderhalf jaar, en naar Japan, waar hij in elk land lang genoeg bleef om levenslange vriendschappen te sluiten.

Aanvankelijk werkte hij bij de filmproductie- en distributie-eenheid van de groep in Londen. Dit bracht hem in 1970 naar Papoea-Nieuw-Guinea, toen het land in 1975 de onafhankelijkheid van het Australische bestuur naderde. Hij zag toe op de nasynchronisatie van een Afrikaanse speelfilm Freedom, over het oplossen van conflicten in de onafhankelijkheidsstrijd, in Pidgin. Het was de eerste speelfilm die in de taal werd nagesynchroniseerd. Toen de film klaar was, trokken hij en zijn collega's per kano en jeep door dorpen om voorstellingen in de open lucht te geven met behulp van een draagbare generator, een Bell & Howell-projector en een tussen bomen gespannen laken als scherm.

Craigs 'onverstoorbaarheid', zoals een collega het uitdrukte, werd geïllustreerd toen hun jeep vast kwam te zitten in een woeste rivierstroming. Zijn wrange humor kwam tot uiting in zijn verslag van het incident: "Terwijl we ons daar zaten af te vragen hoe we in veiligheid konden komen en hulp konden vinden om de jeep eruit te trekken, was er ook nog een aardbeving.

Hij trouwde in 1975 met een collega, Veronica Phelps uit Portsmouth. Zij reisden in 1978 naar de Filippijnen om daar bijna een jaar te werken en woonden bij zijn vader die door de Wereldbank was gecontracteerd om te werken voor de Ontwikkelingsbank van de Filippijnen.

Ze gingen verder naar Hong Kong voordat ze in 1978 terugkeerden naar Groot-Brittannië. Een zoon, Philip, werd geboren in Glasgow in 1981, en hun tweede zoon, Richard, in Cheshire in 1984.

In april 1982 reisden ze naar Japan voor de eerste van twee bezoeken, in totaal vier en een half jaar. Met hun jonge jongens hielpen ze als gastheer voor het verblijf van de groep in Tokio, leerden Japans en werkten aan het opbouwen van vertrouwensrelaties tussen Japan en Korea, waar Craig zes keer naartoe ging.

Waar Craig ook heen reisde, hij nam zijn doedelzak mee, die hij bespeelde op de top van Mount Fuji; op een plateau van 4000 voet hoog in de westelijke Ghats van India; en op de top van de Kilimanjaro in Tanzania, waar hij korte tijd instructeur was geweest op een Outward Bound school tijdens zijn tussenjaar tussen universiteiten.

In 1986 keerden hij en Veronica terug van Japan naar Groot-Brittannië. Ze woonden in Londen waar hij bleef werken bij de documentaire eenheid.

Craig was Assistant Secretary en vervolgens Secretary van de Oxford Group van 2001 tot 2005, waarbij hij vergaderingen van het bestuur faciliteerde. Hij was grotendeels verantwoordelijk voor het toezicht op de verhuizing van het hoofdkantoor van de liefdadigheidsinstelling in Londen in 2000.

Hij werkte nauw samen met de architect en de bouwers bij de renovatie van het nieuwe centrum. Hij organiseerde een evenement voor de inzegening van het nieuwe gebouw door de toenmalige bisschop van Londen, Richard Chartres, met een vertegenwoordiger van Westminster Cathedral en een hoge rabbijn in aanwezigheid.

Geoffrey en Veronica trokken zich in 2008 terug in Liberton in Edinburgh, waar hij adviseur werd bij het Citizens Advice Bureau.

Van 2010 tot 2014 was hij ook voorzitter van het panel van oudsten van IofC, dat pastoraal toezicht hield op teams over de hele wereld. Het was typerend voor zijn kalme en onbaatzuchtige geest van dienstbaarheid om beide rollen op zich te nemen.

Hij was verheugd terug te keren naar zijn geboorteland, waar hij in zijn jeugd een fervent bergbeklimmer was geweest. Zijn jongere broer, Paul, herinnert zich hun beklimming van Bla Bheinn in de Cuillin op Skye en de beklimming van een zeeklif in de buurt van het dorp Tarskavaig in het zuidwesten van Skye.

Geoffrey, die aan kanker leed, overleed op 17 maart 2018 in het Marie Curie hospice in Edinburgh. Mensen uit Australië en Japan woonden op 6 april zijn herdenkingsdienst in Liberton Kirk bij. Zijn oudere broer, Rev Anthony Craig, citeerde hun zwager en zei dat Geoffrey's "kalme acceptatie, diep geloof en grote standvastigheid uitstekende voorbeelden waren voor ons allen.

Zijn zoon, Philip, herinnerde zich zijn vader als "een man van integriteit". Hij voegde eraan toe: "Ik herinner me duidelijk dat ik, toen ik ongeveer 12 was, plotseling heel trots voelde dat hij mijn vader was. Hij had een diepe overtuiging en duidelijkheid over wat het betekent om juist te leven".

Hij wordt overleefd door zijn vrouw Veronica, hun twee zonen en drie kleinkinderen.

Geoffrey Craig, filmdistributeur en christelijk activist. Geboren: 16 december 1944 in Glasgow. Overleden: 17 maart 2018 in Edinburgh, 73 jaar oud.

Dit overlijdensbericht werd voor het eerst gepubliceerd in The Scotsman, 16 april 2018