Deze pagina is automatisch vertaald.
De in Edinburgh geboren en getogen Frances Colquhoun was een kunstenares in elke zin van het woord. Zij schilderde in olieverf, acryl en aquarel en exposeerde en verkocht haar werk als lid van de Cambridge Drawing Society. Ze was een fervent tuinierster en het was een genot om met haar door een tuin te wandelen, hetzij in haar eigen kleine tuin in Cambridge of in enkele van de beroemdste openbare tuinen, want ze had oog voor de structuur en de kleur van planten en waar ze moesten komen om elkaar aan te vullen. Ze hield van paarden en hoewel ze nooit reed of gokte kon ze bijna zonder mankeren een winnaar uitkiezen door naar de paarden te kijken en hoe ze zich in de ring gedroegen. Ze begreep de structuur van het paard.
In haar twintiger jaren wijdde Frances haar talenten aan het internationale werk van Moral Re-Armament, een internationale morele en spirituele beweging, vooral in het theater. Zij acteerde en regisseerde toneelstukken in 23 landen en tijdens de zomerconferentie in Caux in 1960 hielp zij bij de productie van 14 toneelstukken in één seizoen. Zij had een prachtige spreekstem en beheerste de kunst van het luisteren op het toneel, het teken van alle grote toneelkunstenaars. Vele jaren lang bezocht ze Londen voor een dagje theater met een vriendin, waarbij ze een matinee en een avondvoorstelling bezocht. Ze deed een schat aan ervaring op door te kijken naar enkele van de grootste acteurs van het Engelse toneel. Gewapend met een haarnetje en krulspelden was ze een briljante solo-artieste in de stijl van Joyce Grenfell. Tijdens bus- en treinreizen dachten haar vrienden soms dat Frances zich niet van hen bewust was, maar ze luisterde naar gesprekken die later weer op het toneel verschenen. Ze had een perfecte timing en haar humor was nooit wreed.
Haar vriendschappen waren haar grootste talent. Ze waren wijdverspreid en internationaal en ze brak nooit een vertrouwen, zodat haar vrienden van haar hielden en haar vertrouwden.
Frances was bijzonder geroerd door hen die achter het IJzeren Gordijn hadden geleden. Zij raakte bevriend met Alexander Solzjenitsyn en zijn vrouw Natasha, Irina Ratushinskaya en Vladimir Bukovsky toen zij uiteindelijk werden vrijgelaten of verdreven uit de Sovjet-Unie. Zij was een stille en loyale vriendin voor hen tegenover de soms opdringerige publiciteit. Zij initieerde het idee voor de prijswinnende filmdramatisering van Solzjenitsyn's Nobelprijslezing, One Word of Truth.
Frances Cameron trouwde met Patrick Colquhoun en samen hebben ze twee dochters.
