Overslaan en naar de inhoud gaan

Frances Cameron-Colquhoun 1938-2017

Haar vriendschappen waren haar grootste talent.

Deze pagina is automatisch vertaald.

De in Edinburgh geboren en getogen Frances Colquhoun was een kunstenares in elke zin van het woord. Ze schilderde met olieverf, acrylverf en aquarelverf en exposeerde en verkocht haar werk als lid van de Cambridge Drawing Society. Ze was een fervent tuinierster en het was een genot om met haar door een tuin te wandelen, hetzij in haar eigen kleine tuin in Cambridge of in enkele van de beroemdste openbare tuinen, want ze had oog voor de structuur en kleur van planten en waar ze moesten komen om elkaar aan te vullen. Ze hield van paarden en hoewel ze nooit reed of gokte, kon ze bijna zonder mankeren een winnaar uitkiezen door naar de paarden te kijken en hoe ze zich gedroegen in de ring. Ze begreep de structuur van het paard.

In haar twintiger jaren wijdde Frances haar talenten aan het internationale werk van Moral Re-Armament, een internationale morele en spirituele beweging, vooral in het theater. Ze acteerde in en regisseerde toneelstukken in 23 landen en tijdens de zomerconferentie in Caux in 1960 hielp ze bij de productie van 14 toneelstukken in één seizoen. Ze had een prachtige spreekstem en beheerste de kunst van het luisteren op het toneel, het kenmerk van alle grote toneelkunstenaars. Vele jaren lang bezocht ze Londen voor een dagje theater met een vriendin, waarbij ze een matinee en een avondvoorstelling zag. Ze deed een schat aan ervaring op door te kijken naar enkele van de grootste acteurs van het Engelse toneel. Gewapend met een haarnetje en krulspelden was ze een briljante solo-artieste in de stijl van Joyce Grenfell. Tijdens bus- en treinreizen dachten haar vrienden soms dat Frances zich niet van hen bewust was, maar ze luisterde naar gesprekken die later weer op het toneel zouden verschijnen. Ze had een perfecte timing en haar humor was nooit wreed.

Frances was vooral ontroerd door hen die hadden geleden achter het IJzeren Gordijn en ze raakte bevriend met Alexander Solzjenitsyn en zijn vrouw Natasha, Irina Ratushinskaya en Vladimir Bukovsky toen ze uiteindelijk werden vrijgelaten of verbannen uit de Sovjet-Unie. Ze was een stille en loyale vriendin voor hen ondanks de soms opdringerige publiciteit. Ze initieerde het idee voor de prijswinnende filmdrama van Solzjenitsyn's Nobelprijslezing, One Word of Truth.

Haar man Patrick kreeg in 2010 een MBE voor zijn liefdadigheidswerk met Medical Support, dat hij oprichtte, in Roemenië. Hij had niet kunnen bereiken wat hij deed zonder de loyale en liefdevolle steun van Frances. Ze ontving veel Roemeens medisch personeel in hun huis in Cambridge en zorgde weken en maanden voor hen terwijl ze de moderne ziekenhuispraktijken leerden en hoe ze de gedoneerde apparatuur van de professionals in het Addenbrooke's Hospital moesten bedienen. Het initiatief redde honderden levens.

Haar vriendschappen waren haar grootste talent. Ze waren wijdverspreid en internationaal en ze brak nooit een vertrouwen, dus haar vrienden hielden van haar en vertrouwden haar. Haar telefoontjes kwamen altijd op het juiste moment en waren nooit te lang.

Frances werd op 20 juli 1938 in Edinburgh geboren en bij haar geboorte geadopteerd door Archie en Dorothy Cameron. Hij was een senior bij British Rail en Frances was het kind waar ze naar verlangden. Ze hield van Schotland en haar laatste vakantie bracht ze hier begin mei door onder een wolkenloze hemel. Ze was de laatste maanden onwel geworden en een week na thuiskomst werd ze naar het Addenbrooke ziekenhuis gebracht. Daar overleed ze op 1 juni onder de zorg van de medische staf, voor wie ze altijd de grootste bewondering had gehad.

Ze overleed in Cambridge op 1 juni, 78 jaar oud. Ze laat haar man Patrick en twee dochters achter: Anna, getrouwd met Matthew Purver, is een internationale kok en geeft kookcursussen in Londen en Istrië, terwijl Rhona een senior baan heeft in de mode-industrie. Ze hield van hen en steunde hen onbaatzuchtig. Voor een persoon die voornamelijk op zichzelf was, laat Frances een groot gat achter in vele levens.

Anne Wolrige Gordon

Dit artikel verscheen voor het eerst in The Scotsman, Edinburgh, 21 juni, 2017

Artikel taal

English

Soort artikel
Jaar van artikel
2017
Publishing permission
Toegekend
Publishing permission refers to the rights of FANW to publish the full text of this article on this website.
Artikel taal

English

Soort artikel
Jaar van artikel
2017
Publishing permission
Toegekend
Publishing permission refers to the rights of FANW to publish the full text of this article on this website.