Deze pagina is automatisch vertaald.
Jacques Duckert, geboren op 25 april 1923, had een nomadische kant. Hij verhuisde heel vaak, soms in dezelfde plaats. Maar overal wist hij vriendschapsnetwerken te creëren en hij onderhield ze altijd door middel van correspondentie en bezoeken.
Hij ontmoette zijn vrouw, Margrit, op het Emmausinstituut; ze maakten hun trouwe toewijding aan morele herbewapening / initiatief voor verandering concreet in Caux. Ze hielpen een hotel om te vormen tot een plek om te verblijven en conferenties te houden. Jacques is schrijnwerker van opleiding en heeft zijn knowhow ten dienste gesteld van zijn inzet. Om gezondheidsredenen moesten ze verhuizen naar Biel waar hij eindelijk de verklaring vond voor zijn pijnaanvallen...
De dood van zijn vrouw in Biel was een harde klap, enkele jaren later gevolgd door de dood van hun zoon, Jean-Marc. Na een periode in Bussigny kwam hij dichter bij zijn dochter, Jenny-Anne, door naar L'Auberson te verhuizen. Er ontstond een nieuw netwerk, in de parochie, bij het cafécontact. Overal gaf hij zijn vriendschap. Ik herinner me nog zijn simultaanvertaling van de dienst voor asielzoekers in de regio.
Jacques Duckert was ook een man van vele gaven. In de begindagen van Caux besteedde hij veel tijd en energie om er een functionele ontmoetingsplaats van te maken. Het doel was om het voormalige 'Caux-Paleis' om te vormen tot een plek waar een nieuw Europa kon worden opgebouwd, waar mensen die vijanden waren elkaar konden ontmoeten, verzoenen en opnieuw beginnen.
Een van zijn belangrijkste taken was het bouwen van een commissariaat en een moderne keuken met de capaciteit om de tienduizenden deelnemers die van over de hele wereld kwamen te voeden. De grootste uitdaging was om aan het voedsel te komen toen de rantsoenering in 1946 nog van kracht was. Er moesten leveranciers in het gebied worden gevonden met de grote hoeveelheden voedsel die nodig waren om zo'n groot aantal mensen te voeden.
Decennia lang heeft Jacques zich samen met zijn vrouw Margrit aan deze taak gewijd, samen met een hele brigade van mannen en vrouwen van over de hele wereld. Voor velen van ons was het een voorrecht om met hem samen te werken.
Jacques leed aan zeer pijnlijke migraine, maar desondanks was hij altijd in een goed humeur en verloor hij nooit zijn gevoel voor humor.
Hij overleed op 13 april 2008.
