Ik ben geboren in Kenia midden in de Mau Mau-vrijheidsstrijd, in de jaren vijftig. Vele jaren later was ik terug in Kenia om mijn verhaal te delen en vertelde ik over de draconische repressie door de Britten in die tijd. Hele gemeenschappen, die verdacht werden van het huisvesten van Mau Mau, werden in interneringskampen geplaatst. Mijn vriend en co-facilitator wendde zich tot mij en zei zachtjes: 'Mijn familie werd in een van die kampen gestopt.' Het ontroerde me dat we hier 50 jaar later samen een Creators of Peace (CoP)-kring faciliteerden. Het bewijst dat we niet gevangen hoeven te zitten in de cyclus van haat en angst. We kunnen en moeten een nieuw verhaal vertellen.
Mijn Keniaanse vriendin stond op het punt naar huis terug te keren om haar 80-jarige moeder te bezoeken, en ik voelde me geroepen om een brief voor haar te schrijven om naar haar moeder te brengen waarin ik zei hoezeer ik het speet voor de ervaring van haar familie. Het volgende jaar stapte deze onverschrokken 80-jarige voor het eerst in het vliegtuig en vloog naar Sydney om haar dochter te bezoeken en, te zijner tijd, om mij te bezoeken. Het was alleen afternoon tea, maar ze was een diepgelovige vrouw en vroeg om een zegen uit te spreken voordat we aten. Ze praatte nog een tijdje in haar eigen taal en toen schonk ik thee. Toen ze weggingen, vertelde mijn vriendin me wat haar moeder had gebeden. 'Ze zei het Onze Vader, het Weesgegroet en vroeg toen een zegen op mijn huis "omdat veel mensen het verkeerde doen, maar niet veel mensen zeggen sorry".' Die zegen raakte me diep.
Veel mensen en ervaringen geven vorm aan ons leven. In 2004 kwam ons buurland de Salomonseilanden uit een periode die eufemistisch 'de spanningen' wordt genoemd. Eigenlijk was het een burgeroorlog op het eiland Guadalcanal waar de hoofdstad Honiara ligt. Mijn overleden echtgenoot, David, en ik waren uitgenodigd om daarheen te gaan om te helpen met een conferentie over vredestichting, gericht op het helen van het verleden, het aanpakken van corruptie en het aanmoedigen van goed bestuur. Vanaf dat moment gingen we regelmatig op bezoek.
Ik begon CoP-kringen te doen met een geweldige lokale dame genaamd Susan Kukiti. Een van de CoP-kringen die we samen hebben gefaciliteerd, was met de National Council of Women. Ik herinner me de eerste sessie omdat een zeer woest uitziende vrouw bij ons kwam en niet naar de tweede sessie kwam. Toen verscheen ze bij de derde sessie en zag ze er volledig getransformeerd en barstend uit om ons te vertellen wat er met haar was gebeurd. Ze zei dat toen ze hoorde dat de vrouwen van de kring hun verhalen zouden delen, ze vastbesloten was dit niet te doen, aangezien ze vele jaren in een vreselijk huwelijk had doorgebracht en niet meer met haar man sprak.
In die eerste sessie had ze echter de woorden gehoord: 'Verandering begint bij mij' en kon ze niet uit haar hoofd krijgen. Dus begon ze voor het eerst sinds lange tijd aardig tegen haar man te praten. Ze nodigde hem uit voor de maaltijd en bedankte hem wanneer ze maar kon. Die zondag stond ze op om naar de kerk te gaan (ze was een steunpilaar van haar kerk) en tot haar verbazing vond ze hem gekleed en wachtend om met haar mee te gaan. Ze kon haar ogen niet geloven bij deze verandering.
Een andere deelnemer aan de CoP-conferentie was Mahboba Rawi, een uitstekende Afghaanse dame die aan het hoofd staat van de liefdadigheidsinstelling Mahboba's Promise. Ze was zo enthousiast over wat ze had meegemaakt dat ze twee jonge Afghanen van elke stam bij elkaar wilde brengen voor deze training in vredestichting. CoP-vrouwen uit heel Australië schaarden zich achter dit idee en begonnen geld in te zamelen zodat twee aan twee jonge Afghanen, geselecteerd door Mahboba, konden deelnemen aan het stageprogramma in het IofC Center in India, Asia Plateau.
Hier maakten ze deel uit van een internationale en interreligieuze gemeenschap. Ze leerden conflictoplossing en leiderschapsvaardigheden, hoe te luisteren naar de innerlijke stem en om als een team te werken.
In dit jaar (2017), het achtste jaar van dit programma , hadden 13 jonge Afghanen dit stageprogramma doorlopen. Op dit moment zijn twee zussen, Mezhgan en Parwana Samarqandi uit Noord-Afghanistan, op het Asia Plateau. Ondanks grote ontberingen hebben ze allebei een universitair diploma behaald en pakken ze dapper sociale problemen in hun gemeenschap aan.
Eerdere stagiaires leiden nu CoP-kringen in Afghanistan, begeleiden jongeren in Mahboba's weeshuis in Kabul, hebben werk gevonden en hebben familierelaties rechtgezet. En veel Australiërs hebben dit lopende initiatief financieel ondersteund. Bedankt!
In 2013 verhuisde ik van Sydney naar een klein kustplaatsje genaamd Gerringong. Het enige wat ik mis aan Sydney is dat de meeste mensen in Gerringong op mij lijken – hoe saai is dat! Enige tijd geleden zag ik een item in de plaatselijke krant waarin mensen werden uitgenodigd voor een open dag in een moskee tussen Gerringong en Wollongong. Ik was nieuwsgierig en ging mee, om te ontdekken dat het een oude Uniting Church was die nu is omgebouwd tot een gebeds- en gemeenschapscentrum voor Shellharbour.
Het was een geweldige, openhartige gelegenheid waarbij de politie en de buren allemaal werden uitgenodigd om aan de barbecue deel te nemen. Ik ontmoette daar een aantal heerlijke vrouwen en nodigde ze uit voor de ochtendthee, samen met enkele Gerringong-vrouwen. We hadden het zo naar onze zin dat we elkaar regelmatig in verschillende huizen begonnen te ontmoeten en begin dit jaar besloten om het programma van een CoP-kring te volgen. Ik heb altijd een programma van één keer per week of een volledig weekend gedaan, deze cirkel is één keer per maand en het was erg leuk.
In ons drukke leven kan iedereen één keer per maand een time-out nemen, en het betekent ook dat dezelfde groep langer bij elkaar blijft. Een jonge professionele vrouw die zich bij ons heeft aangesloten, ontdekte CoP op internet en e-mailde om te vragen of er dergelijke programma's in de Illawarra waren. Na slechts twee sessies mailde ze me deze evaluatie: 'Je hebt een omgeving gecreëerd waarin een diverse groep vrouwen een stem heeft, je hebt belang gehecht aan en waarde gehecht aan vrouwen die op een zinvolle manier tijd met elkaar doorbrengen. De groep kan met empathie luisteren omdat jij de voorwaarden hebt gecreëerd waardoor we kunnen spreken vanuit een plek van kwetsbaarheid, verbondenheid en vrede, ook al zijn er verschillen tussen ons. Bedankt.'
Dit is een frisse beschrijving van wat we allemaal voelen als we met het CoP-programma werken. En ik eindig met een citaat van Lao Tzu, de Chinese filosoof geboren in 604 v.Chr.: Als er vrede in de wereld moet zijn, moet er vrede zijn in huis. Als er vrede in huis moet zijn, moet er vrede in het hart zijn .
