Deze pagina is automatisch vertaald.
George Walker was 20 jaar lang redacteur van The Industrial Pioneer, een onafhankelijke en campagnevoerende arbeiderskrant met als doel een "constructieve kijk op de Britse industrie op de werkvloer". Als elektrotechnisch en mechanisch ingenieur volgde Walker in 1963 de oprichter en eerste redacteur van The Industrial Pioneer, Joe Hancock, op en werd hij tot zijn pensionering in 1983 gezamenlijk uitgever en redacteur.
Hancock, een militante havenarbeider uit Liverpool, had The Waterfront Pioneer, zoals het eerst werd genoemd, gelanceerd als alternatief voor de confronterende uitwassen van hard links. The Industrial Pioneer, die nu voor de 45e keer verschijnt, staat bekend als de gematigde stem van het vakbondswerk en claimt een trouw en invloedrijk lezerspubliek in 20 landen.
De krant heeft nooit aanspraak gemaakt op een politieke voorkeur, hoewel haar sympathieën beslist bij de Labour Party liggen. De krant is afhankelijk van vrijwilligers en aanvaardt geen reclame. Ze wordt gefinancierd door het lezerspubliek, donaties van vakbondsleden en een trustfonds dat door haar supporters is opgericht.
Onder Walker's redactie gaf de krant uitgebreide beschouwingen over de jaarlijkse conferenties van de Labour Party en de TUC, en deed verslag van de jaarlijkse conferenties van de Internationale Arbeidsorganisatie in Genève - een internationalistische visie die wordt voortgezet door de huidige redacteur van de krant, Ian Maclachlan. Maar Walker zag de krant ook als een campagneblad, dat via zijn columns deelnam aan een "strijd om de ziel van Groot-Brittannië". In dit opzicht stond hij meer in de christelijk-socialistische traditie van Keir Hardie dan in die van Karl Marx. De nadruk van de krant lag altijd op verzoening in plaats van confrontatie, op economische rechtvaardigheid, met inbegrip van campagne voor schuldsanering in de derde wereld, en op het principe van "wat juist is, niet wie juist is".
Tijdens de hoogtijdagen van de "Britse ziekte" van arbeidsonrust speelden personeelsleden een cruciale rol achter de schermen bij het overbruggen van meningsverschillen tussen management en werknemers - met name tijdens de landelijke staking van de staalarbeiders in 1980, die de sluiting van de toen machtige maar verliesgevende staalfabriek Llanwern in Zuid-Wales bedreigde.
De British Steel Corporation verloor destijds meer dan 1 miljoen pond per dag en moest dringend een "Slimline"-pakket van kostenbesparingen en ontslagen doorvoeren, waaronder enkele duizenden ontslagen in Llanwern. Maar een belangrijke factor in het overleven van Llanwern - terwijl andere staalfabrieken in Consett en Corby werden gesloten - was een weinig bekende reeks vergaderingen, geregeld door Pioneer-correspondenten, tussen ambtenaren van de staalvakbond en kopende werkgevers. Onder hen bevond zich Gwilym Jenkins, afdelingssecretaris van de staalarbeidersbond van Llanwern, die had geholpen bij het organiseren van een blokkade van een plaatselijke staalinkoper, Harold Williams. Williams was een vertegenwoordiger van de werkgeversorganisatie, de Confederation of British Industry, terwijl Jenkins een computeroperator uit Llanwern was die op zijn scherm in de afgrond kon kijken: de staalbestellingen droogden op en de klanten liepen massaal weg.
Tijdens een reeks werkdiners waren Williams en andere staalinkopers zo onder de indruk van de oprechtheid van Jenkins en zijn collega's en hun vastberadenheid om staal van topkwaliteit te leveren, dat zij beloofden bij Llanwern te blijven kopen. De orders begonnen weer binnen te stromen en dit werd de basis voor een opmerkelijke ommekeer in de staalfabriek, in de industrie bekend als het "Llanwern-wonder". Tegenwoordig blijft Llanwern een walserij die de nabijgelegen staalfabriek Port Talbot bedient.
George Walker werd geboren in Lincolnshire, als jongste van vijf kinderen van een Anglicaanse dominee. Hij beantwoordde aan het christelijk geloof van zijn vader, een engagement dat later werd versterkt door zijn associatie met Frank Buchmans christelijke beweging The Oxford Group uit de jaren 1930. Walker verliet King's School, Grantham, in 1928 en werd managementtrainee bij Andrew Toledo Steel Works in Sheffield. Op 24-jarige leeftijd was hij directeur bij een gereedschapsbedrijf in Wolverhampton.
Een slechte gezondheid weerhield hem van actieve oorlogsdienst, dus meldde hij zich vrijwillig aan voor een opleidingsprogramma van de overheid voor het maken van gereedschap. Dit werd gevolgd door acht jaar bij de Philips Electrical's Mitcham fabriek in Surrey, waar hij begon te schrijven voor een lokale krant over vakbondskwesties. Na de oorlog verbleef hij twee jaar in Canada als redacteur van een nieuw industrieel tijdschrift aldaar. Terug in Groot-Brittannië werd hij vakman en voorzitter van de ondernemingsraad bij de Lucas Group in West-Londen. Met zijn industriële, vakbonds- en redactionele achtergrond werd hij uitgenodigd om in 1963 de redactie van The Industrial Pioneer op zich te nemen.
Hij was in 1950 getrouwd met Gwyneth Wilson, een verpleegster, en hun huizen, eerst in Acton en daarna in Knebworth, Hertfordshire, werden het middelpunt van de redactie en de productie van de krant, waarbij hun garage in Knebworth dienst deed als knip-en-plakruimte in de dagen vóór de desktop publishing per computer.
De Industrial Pioneer organiseerde conferenties in de West Midlands en publiceerde pamfletten en pockets zoals Industry at its Best van Bert Reynolds, de huidige uitgever van de krant, en meer recent mijn eigen Beyond the Bottom Line.
Walker was een gepassioneerde, uitbundige figuur en had een onverwacht enthousiasme. Hij onderhield nauwe banden met Zimbabwe, waar Gwyneth familie had. In zijn jaren tachtig lanceerde hij een Trades School Foundation om jonge Zimbabwanen een technische opleiding te geven onder een lokale manager, waarbij hij gebruik maakte van Walker's eigen uitvindingen op het gebied van intermediaire technologie.
George Marmaduke Hollis Walker, redacteur en ingenieur, geboren Somerby, Lincolnshire, 31 oktober 1909, getrouwd met Gwyneth Wilson 1950, overleden Knebworth, Hertfordshire, 16 juli 2004.
Dit overlijdensbericht verscheen eerst in The Independent, 26 augustus 2004, en in UK Press Gazette, 3 september 2004.
English
