Deze pagina is automatisch vertaald.
We verwachten drama aan de waterkant. En inderdaad, toen de Melbourne Branch van de Waterside Workers of Australia vorig jaar haar honderdjarig bestaan vierde, konden ze 75 jaar dramatische confrontaties traceren, gevolgd door jaren van even dramatische vooruitgang en welvaart.
Melbourne werd een belangrijke wereldhaven na de goudkoorts in Victoria in 1851, toen de bevolking van de staat snel verzevenvoudigde. Toen kwam er een inzinking en duizenden werklozen bevolkten de waterkant, wat de oprichting van de Wharf Labourers Union (in 1885) bemoeilijkte. De 900 havenarbeiders die staakten voor betere lonen en een achturendag wisten dat er honderden wachtten om hun baan in te nemen. Dankzij de solidariteit van andere vakbonden wonnen de werfarbeiders. Hun succes moedigde havenarbeiders in andere havens aan om zich te organiseren.
Melbourne is nu de grootste algemene vrachthaven van Australië, waar jaarlijks zo'n 3.000 schepen en 1,5 miljoen ton vracht wordt afgehandeld. Ook de vakbond groeide en leverde twee premiers af - Andrew Fisher en Billy Hughes. Toch bleef er tot de jaren 1950 een negatief imago bestaan, omdat de vakbond verwikkeld was in een strijd met regeringen, werkgevers en de pers en intern verzwakt was door sektarische gevechten.
Tegenwoordig is het WWF niet alleen verenigd, maar heeft het ook een stabiliserende rol gespeeld in de Australische vakbonden; en een baan in be havens is een van de best betaalde. De werfarbeiders zijn een bont gezelschap. In Melbourne is de helft van Maltese afkomst; anderen komen uit Griekenland, Ierland en Oost-Europa. De meesten hebben bijnamen: 'The Judge' zit de hele dag op een zaak, 'Glass Arms' is te breekbaar om op te tillen, de voorman 'Singlet' zit altijd op onze rug en 'Hydraulic Jack' 'tilt' alles op! ln 1961 streden twee georganiseerde facties, communistisch en katholiek, om een opvolger te kiezen voor Jim Healy, de Federal General Secretary die net was overleden en die krachtig leiderschap had gegeven vanaf links, waardoor 60 havens tot een sterke federatie werden gesmeed.
Toen stelde een groep gewone leden van verschillende politieke en sektarische kanten een andere kandidaat voor. Hoewel ze geld noch een politieke machine hadden, won hun man, Charlie Fitzgibbon, de baan en bekleedde die de volgende 24 jaar met onderscheiding.
De leider van deze groep, Jim Beggs, herinnert zich het volgende. Als jonge havenarbeider had ik geen belangstelling voor mijn vakbond. Ik ging nooit naar vergaderingen. Als er een geschil was, ging ik eenden schieten. Ik bouwde mijn eigen huis in deze middenklassewijk. In die tijd las je alleen over een werfarbeider wegens diefstal, vechten of staken. Dus vertelde ik mijn buurman waar ik werkte. Het was los werk. Sommige weken had ik drie dagen werk - genoeg tijd om het huis te bouwen, maar niet genoeg geld om het materiaal te kopen.
Op een dag vroeg een nieuwe buurman over het hek aan Beggs wat hij deed. Jim vertelde hem. "Ik werk zelf aan de waterkant", zei de buurman, Tom Uren. Hij was directeur van een van de zwaardere stuwadoorsbedrijven in de haven. Toen Jim tot laat aan zijn huis werkte, merkte hij dat Uren zijn buitenlamp aandeed om hem te helpen. Hun vriendschap verdiepte zich. De Urens hielpen de Beggs met het oplossen van wat huiselijke problemen, door gebruik te maken van het 'begin bij jezelf'-principe. Ze spraken vaak over de waterkant. Toen Uren zei dat mensen belangrijker waren dan winst, realiseerde Jim zich dat Tom anders was dan de gemiddelde havenwerkgever. Hij had uit principe ontslag genomen uit een goedbetaalde baan. Jim begon het gevoel te krijgen dat hij zijn steentje bij moest dragen aan de kant van de vakbond.
In die dagen bereikten maar weinig geïmporteerde Austin auto's hun klanten met het klokje op het dashboard. Er stond er een in het huis van de Beggs. Jim besloot hem terug te brengen. Het is moeilijk om iets uit de haven te stelen," zegt hij, "maar het is twee keer zo moeilijk om het terug te brengen. Maar hij deed het. Het nieuws maakte een einde aan de gesprekken in de pubs aan de kade. Maar vanaf dat moment kon Beggs management en mannen recht in de ogen kijken. En natuurlijk kreeg hij een nieuwe bijnaam - 'Daylight Saving' - hij zette de klok terug!
Zijn tweede stap was het maken van een persoonlijke verontschuldiging aan een ex-vlieggewicht bokser genaamd Les, een vooraanstaande katholiek die soms zijn tegenstanders knock-out sloeg tijdens werkonderbrekingen. Helaas voor hem waren het nog steeds communisten als het erop aankwam! Beggs, die uit een overtuigde protestantse Ulster familie kwam, had een onverdraagzame houding ten opzichte van katholieken, dus stemde hij communistisch. Jim's verontschuldiging aan Les creëerde een nieuwe factor in de vakbond. Zij werden de kern van de groep die Fitzgibbon voorstelde als algemeen secretaris. Toen hij won, was het zijn 400 meerderheid in Melbourne die het verschil maakte. Fitzgibbon zou ook voorzitter worden van de Docks Section van de International Transport Workers Federation, die havenarbeiders wereldwijd vertegenwoordigt.
Beggs zegt: "Charlie's verkiezing bracht de vakbond van de rand van anarchie terug naar het midden van de weg. Charlie bewees dat je de arbeidsomstandigheden en lonen kon verbeteren zonder vakbondsacties. Over elk tweejarig contract werd onderhandeld zonder dat er een uur werk verloren ging. En dat in een vakbond die onlangs nog werd beschouwd als een van de meest ongedisciplineerde arbeidersgroepen van het land.
Jims eerste vakbondsbaan was havenafgevaardigde. In het begin was ik een eenzame stem', geeft Beggs toe, 'maar ik kreeg de steun van mijn bende. Na een paar maanden besloten we dat stelen anti-vakbond was! In 1965 werd hij gekozen tot senior vice-president van zijn afdeling. ln 1971 werd hij president - en dat is hij nog steeds. In '77 werd hij Senior Vice President van de hele federatie.
Hij is vrolijk en scherpzinnig, hardwerkend en welbespraakt. Zijn succes als vakbondsleider komt niet voort uit charisma of bitterheid. Zijn kracht ligt in zijn praktische prestaties die het vertrouwen van de mannen hebben gewonnen, in zijn extraverte persoonlijkheid en in de onverdeelde steun van zijn vrouw Tui.
De huidige consensus tussen de Australische regering, vakbonden en het management wordt door veel andere landen bewonderd en zelfs benijd. Maar consensus ontstaat niet zomaar. Veel mannen en vrouwen, van Bob Hawke af aan, hebben er door de jaren heen hard aan gewerkt. Onder hen is de verenigende rol van de arbeiders aan de waterkant een belangrijke bijdrage geweest die alom wordt gewaardeerd. Beggs zegt: "Ik vind het belangrijk dat we het centrum blijven aanmoedigen, zodat extreem links en extreem rechts dat middengebied niet kunnen vernietigen, dat bruggebied waar mensen van beide kanten contact hebben.
Goed zo, Beggsie!
English
