Deze pagina is automatisch vertaald.
Eleanor Forde Newton had het zeldzame voorrecht in drie eeuwen te leven - ze werd geboren in 1899 en stierf op 104-jarige leeftijd in 2003. Ze was een van de eerste vrouwen die fulltime werkte voor wat later de Oxford Groep zou worden (later Moral Re-Armament en Initiatives of Change).
Toen ik haar voor het eerst ontmoette, was ze in de 80 en woonde ze in Florida waar zij en haar man Jim Newton mijn familie trakteerden op een vakantie in een condominium dat zij bezaten. Ik herinner me haar als een kleine, gracieuze vrouw, met heldere ogen, een scherpe geest en een gulle geest.
Jim was een groot verteller en was persoonlijk bevriend geweest met Thomas Edison (gloeilampen), Henry Ford (auto's), Harvey Firestone (banden) en Charles Lindbergh, de eerste piloot die non-stop van New York naar Parijs vloog. Ellie had soms moeite om er een woord tussen te krijgen, maar was op zichzelf al een formidabele vrouw, die op haar 50e had besloten om niet oud te worden.
Dus toen ik me afvroeg in welk FANW-konijnenhol ik me moest wagen voor deze blog, stopte ik haar naam in het zoekvak.
Ellie groeide op in Montreal, Canada, en herinnert zich in haar memoires dat ze op negenjarige leeftijd overwoog of ze circusartiest of missionaris zou worden. Ze had een gelukkige jeugd, maar aan het eind van haar tienerjaren, tijdens de Eerste Wereldoorlog, stortte het bedrijf van haar vader in. In 1918 had de familie zoveel financiële problemen dat ze uit elkaar moesten gaan. Ellie's vader ging bij zijn zoon uit zijn eerste huwelijk wonen en stierf twee jaar later. Haar moeder nam Ellie en haar broer mee naar haar familie in New York.
Daar nam Ellie in een baptistenkerk de beslissing die ze de 'toetssteen van haar leven' noemde. Ze begon een zoektocht naar wat God van haar wilde. Dit leidde haar naar een groep jonge mensen die 'toegewijd waren aan het leven volgens absolute morele normen - eerlijkheid, zuiverheid, onzelfzuchtigheid en liefde - en aan het dagelijks actief zoeken naar Gods leiding voor hun leven'. Ze stonden bekend als de First Century Christian Fellowship (de eerste van vele namen waaronder IofC bekend is geworden). Via hen ontmoette ze Frank Buchman.
Ellie werd een vertrouwde collega van Buchman en had een opmerkelijk eerlijke relatie met hem. Ik herinner me dat hij zei dat ik het hem altijd moest zeggen als ik dacht dat hij het mis had,' schrijft ze. 'Dat deed ik altijd. En hij was net zo openhartig tegen mij.' In zijn biografie van Frank Buchman citeert mijn vader Buchman die in 1925 naar Ellie schreef: 'Ik wil zeker dat je me houdt aan Gods bestwil en ik ben niet vergeten dat je een vol uur wilt hebben om me te vertellen waar ik tekort ben geschoten.'
In die tijd was een groot deel van Buchmans outreach door middel van 'huisfeesten', die mensen samenbrachten in een vriendelijke, ontspannen sfeer om beslissingen te nemen voor hun leven. Ellie was betrokken bij de organisatie van veel van deze evenementen, zowel in de VS als in Groot-Brittannië. In 1929 was ze een van de 29 mensen die met Buchman naar Zuid-Afrika reisden en daar vijf houseparty's hielden in verschillende gebieden. Er kwamen rijen mensen naar ons toe na de bijeenkomsten en vroegen om een praatje," schreef Ellie. De volgende dag kwamen ze terug voor een één-op-één sessie van 20 minuten. Velen maakten een nieuwe start in hun leven.
Of ze nu in de VS, Europa of Afrika waren, Ellie schreef bijna elke dag naar haar moeder (die in 1948 overleed) en zus. Zesduizend brieven aan hen en anderen zijn nu gearchiveerd op Yale University als onderdeel van de James D en Eleanor F Newton papieren.
Jim en Ellie trouwden in 1943. Na de oorlog, waarin hij in de Stille Zuidzee diende, hielpen ze bij de ontwikkeling van het conferentiecentrum van de MRA op Mackinac Island, Michigan. De MRA hield al sinds 1942 conferenties op het eiland, maar in 1954 kochten ze land om er een conferentiecentrum te bouwen dat tot 1971 in bedrijf was. In een interview in 1993 verblijdden Jim (meestal) en Ellie Phil Porter van Mackinac States Historic Parks met verhalen over bouwwerkzaamheden tijdens winters waarin het eiland aan ijs was gebonden en het zo koud was dat de bakstenen, mortel en spijkers verwarmd moesten worden.
De Newtons reisden veel met de MRA tot 1967, toen ze, in Ellie's woorden, 'wakker werden' en zich in Florida vestigden. In plaats van met pensioen te gaan, begonnen ze een vastgoedbedrijf, dat floreerde. Ellie behaalde haar vastgoedlicentie op 71-jarige leeftijd.
Jim en Ellie waren ongelooflijk vrijgevig, zowel aan de beweging als aan individuen daarbinnen. De laatste schat die ik ontdekte op de FANW-site was een opname van een industriële conferentie in Caux in 1987, waarin Ellie vertelt over 'een grap die God met me uithaalde' vele jaren eerder: 'Ik kreeg een brief waarin stond dat een zeer dierbare oom van mij me een erfenis had nagelaten. Dus ik dacht, oh boy, misschien is het wel $4,000! En toen de cheque kwam was het 40.000 dollar. En ik dacht: nou, dat is gewoon 100 keer zoveel plezier als ik ga hebben!
Ellie's wiskunde was misschien onbetrouwbaar, maar haar vrijgevigheid was dat niet. Ze gaf het hele bedrag weg.
English