Deze pagina is automatisch vertaald.
Het is traditie om aan het begin van een nieuw jaar het afgelopen jaar te evalueren en te zoeken naar tekenen dat het komende jaar beter zal zijn.
Dus, nu we het tweede kwartaal van de 21e eeuw ingaan (in westerse kalenders tenminste), zijn er redenen om hoopvol te zijn? Dit roept de vraag op: is hoop een geesteshouding of wordt het pas echt als we redenen creëren om hoopvol te zijn?
Wat kunnen we doen om de toekomst er rooskleuriger uit te laten zien, niet alleen voor onszelf maar voor de hele menselijke familie?
In de film Miss Conviviality wordt aan alle toekomstige schoonheidskoninginnen gevraagd wat onze samenleving het hardst nodig heeft. De een na de ander antwoordt: "Wereldvrede". Weinigen zullen het daarmee oneens zijn, maar voor zover ik me kan herinneren geeft geen van hen aanwijzingen over hoe dat te bereiken.
Misschien kan For A New World helpen?
Een aanwijzing ligt in de banner op de homepage: "Voor een nieuwe wereld - verhalen van veranderde levens. Ontelbare mensen hebben een nieuwe richting gevonden geïnspireerd door de visie van Frank Buchman en de zoektocht naar een angstvrije, haatvrije, hebzuchtvrije wereld." Een antwoord vinden op hebzucht, haat en angst zou zeker helpen om de omstandigheden te creëren waarin vrede kan gedijen.
Een zoekopdracht naar het woord "vrede" levert op het moment van schrijven 4.570 hits op. Het is duidelijk een onderwerp dat MRA/IofC na aan het hart ligt.
Een belangrijk inzicht werd verwoord door Frank Buchman in zijn toespraak "A world philosophy adequate for world crisis". "Vrede is niet alleen een idee, het is mensen die anders worden," zei hij in een radio-uitzending in oktober 1939. "Onze verzoeningskunsten hebben geen gelijke tred gehouden met de oorlogskunsten.
Vandaag, in 2025, zijn onze verzoeningskunsten nog steeds dringend aan verbetering toe.
Misschien kunnen we lering trekken uit eerdere pogingen om vrede te stichten, waarvan er veel op de site worden beschreven.
Eén poging om genezing te brengen volgde op de wrede burgeroorlog in Sierra Leone, die in 2002 eindigde. Een leraar uit Manchester, Keith Neal, bezocht Sierra Leone om te proberen te helpen. Een van de mensen die hij daar ontmoette was John Bangura, die negen familieleden had verloren in de gevechten. Op een MRA/IofC-conferentie in Tanzania had Bangura zijn wraaklust verloren en hoop gevonden voor "één leven, één natie, één wereld". In 2001 besloot hij met groot persoonlijk risico terug te keren naar Sierra Leone. Samen met anderen richtte hij een NGO op met de naam Hope-Sierra Leone. Ze gaven trainingsprogramma's over de "Morele Grondslagen van Democratie". Neal was lid van de faculteit.
De cursussen brachten politie- en militair personeel en leiders uit de burgermaatschappij samen om genezing en verzoening te bevorderen. Neal verklaarde: "een verandering van hart in individuen kan een natie helpen veranderen".
"John [Bangura] is geen getrainde counsellor, maar hij kent het geheim van het luisteren naar de innerlijke stem en door te luisteren heeft hij mensen geholpen om de trauma's die ze hebben meegemaakt te boven te komen", aldus Neal. "Hij houdt klassen waar degenen die hebben gemoord, geplunderd en verkracht nu zij aan zij zitten met voormalige slachtoffers. Er zijn gruwelijke verhalen naar boven gekomen: een man barstte in tranen uit toen hij vertelde hoe hij gedwongen was om toe te kijken hoe zijn moeder onthoofd werd; en een groep jonge meisjes, die door de rebellen als seksslavinnen werden gebruikt, hadden zich tot prostitutie gewend. Bangura besloot hen te helpen... met hun re-integratie in de maatschappij. Hij voorzag hen van gedoneerde naaimachines om kleding en uniformen te maken en te verkopen. Ze verdienen nu de kost en hebben meer zelfrespect."
Het is duidelijk dat het loslaten van het verlangen naar wraak en het voorzien in de behoeften van degenen die geleden hebben twee essentiële elementen zijn om een nieuw klimaat van harmonie te creëren.
Natuurlijk komt er veel meer kijken bij vredesopbouw dan dit korte verhaal illustreert. En vrede is nooit iets vanzelfsprekends - het moet door elke nieuwe generatie gekoesterd worden.
Een bijzonder controversieel element van het helen van het verleden kunnen herstelbetalingen zijn. Er wordt vaak beweerd dat door enorme compensatiebedragen te eisen van Duitsland na de Eerste Wereldoorlog, de kiem werd gelegd voor de Tweede Wereldoorlog.
Toch is het onbetwistbaar dat er vandaag veel gemeenschappen zijn die economisch en sociaal benadeeld zijn door onrechtvaardigheden uit het verleden, zoals slavernij en kolonialisme. De kwestie van herstelbetalingen kwam ter sprake tijdens de bijeenkomst van regeringsleiders van het Gemenebest in Samoa afgelopen oktober. De BBC berichtte: "Gemenebestleiders zijn het erover eens dat de 'tijd is gekomen' voor een gesprek over herstelbetalingen voor de slavenhandel, ondanks de wens van het Verenigd Koninkrijk om het onderwerp van de agenda te houden tijdens een tweedaagse top in Samoa."
Ik pretendeer niet te weten hoe herstelbetalingen voor de slavenhandel ooit zouden kunnen worden overeengekomen of eerlijk verdeeld, en zelfs niet of dat genezing zou brengen. Maar het lijdt geen twijfel dat het Verenigd Koninkrijk enorm heeft geprofiteerd van de slavernij - en veel gemeenschappen in het Caribisch gebied en in heel Amerika dragen nog steeds de littekens van dat onrecht. Ik denk dat veel mensen 2025 met meer hoop tegemoet zouden zien als het Verenigd Koninkrijk tenminste bereid zou zijn om te luisteren naar wat de andere landen van het Gemenebest te zeggen hebben.
English