Deze pagina is automatisch vertaald.
Daniel putte zijn innerlijke bronnen uit de dynamische spirituele toewijding van zijn vader, een pastor die hem veel te jong werd ontnomen, zijn moeder en zijn broers en zussen. Zijn horizon werd verbreed door zijn ontmoeting met een Fransman, Raymond de Pourtalès - die in 1940 in de strijd omkwam - die hem de kunst van de ochtendmeditatie leerde, "een praktijk," schreef Daniel, "die me mijn hele leven heeft begeleid en als een Poolster is geweest". Dan was er nog zijn contact en later zijn 'existentiële' gesprekken met Lucien Tronchet, de borrelende anarchistische vakbondsman uit Genève die walgend uit de Spaanse Burgeroorlog was teruggekeerd en op zoek was naar de weg naar een betere wereld. Tronchet werd een van de pijlers van de gezamenlijke onderhandelingen in de industrie van Genève.
Na de oorlog leek het waarschijnlijk onlogisch dat een jongeman die zijn rechtenstudie had afgerond en al veelbelovende werkaanbiedingen had, besloot een 'normale' carrière op te geven om zich vrijwillig in dienst te stellen van anderen, en vooral in dienst van wat toen dringend nodig was: de verzoening van Europa. Dit is wat Daniel deed. Vier andere studenten uit Genève volgden in zijn voetsporen: François Maunoir, Paul-Emile Dentan en Jean-Jacques Odier.
Gefascineerd door wat hij voor zijn ogen zag gebeuren, wilde Daniel niets missen van het verzoeningsproces tussen Frankrijk en Duitsland en tussen werkgevers en werknemers. In alle landen die Daniel vervolgens ging bezoeken, was er een heel speciale plaats voor Brazilië, een land waar hij het beste van zichzelf gaf, tien jaar lang, van de top tot de onderkant van de sociale ladder. Met zijn vakbondsvrienden stond hij aan de wieg van de eerste collectieve arbeidsovereenkomst van het land. Daniel raakte bevriend met de Costa Ricaan Luis Alberto Monge, die hij ontmoette op het Internationaal Arbeidsbureau in Genève. Toen Monge president van zijn land werd, stuurde hij zeven van zijn beste jonge landgenoten naar Caux, van wie er verschillende later president werden en ervoor zorgden dat Costa Rica een stabiliteit kende die ongeëvenaard was in Centraal-Amerika.
Zesenveertig jaar lang was hij lid, daarna secretaris, vicevoorzitter en uiteindelijk voorzitter van het bestuur van de Stichting voor Morele Herbewapening.
Uit een artikel van Jean-Jacques Odier, in samenwerking met Paul-Emile Dentan
