Deze pagina is automatisch vertaald.
Op tweeëntwintigjarige leeftijd kwam Duncan Corcoran als werkloze werfarbeider in aanraking met een revolutionaire beweging die zijn leven zou veranderen. Geboren in Greenock, Schotland, op 3 januari 1913, groeide hij op in armoede, de norm voor arbeidersgezinnen. Op zijn veertiende verliet de jonge Duncan de school en ging hij werken als boodschappenjongen. Deze eerste werkervaring overtuigde hem ervan om lid te worden van een vakbond zodra hij de kans kreeg. Op zijn zestiende ging hij in de leer. Tijdens de ergste drie jaren van de Grote Depressie werkten leerlingen maar één week per maand. Het was tijdens periodes van werkloosheid in oktober 1935 dat Duncan door een student aan de Universiteit van Glasgow in contact werd gebracht met de Oxford Groep (de voorloper van Moral Re-Armament en Initiatives of Change). Hij legde Duncan uit dat hij en andere studenten hadden besloten om te proberen een positief verschil te maken in de wereld, te beginnen met een verandering in hun eigen leven. Ze beschreven een sociale revolutie gebaseerd op verandering in het leven van mensen. Duncan was meteen geïntrigeerd door de mogelijkheid dat verandering in de houding en het gedrag van individuen een basis kon vormen voor verandering in de samenleving.
In Amerika kwam Duncan in contact met Bill Jaeger, die was opgegroeid in een volkswijk in Stockport, Engeland, en had gestudeerd aan een baptistencollege in Londen. De Schot en de Engelsman kregen meteen een band: de samenwerking zou zestig jaar duren. Na de oorlog keerde Duncan terug naar Europa, waar hij Bill Jaeger en Gordon Wise, een Australiër, ontmoette en naar Duitsland vertrok om Frank Buchmans aanhoudende inspanningen te ondersteunen om een morele en geestelijke basis te leggen voor een verzoend Europa. In die tijd was men ervan overtuigd dat het communisme het belangrijke mijnbouw- en staalgebied Ruhr voor 80% in handen had.
Tijdens de oorlogsjaren in de V.S. leerde Duncan Lucy Davis kennen, de dochter van een zakenman uit Londen, die ook voor Moral Re-Armament werkte. In 1948 trouwden ze in Los Angels. Deze verbintenis over de traditionele klasselijnen heen bracht drie kinderen voort: Robert, Ann en Ian. Lucy omarmde Duncan's visie op wereldarbeid van ganser harte.
Hij kende Lord George Robertson als jong parlementslid in Schotland en hield contact toen hij minister van Defensie en vervolgens secretaris-generaal van de NAVO was. Bij zijn dood schreef Robertson: "Duncan was me er eentje. Hij geloofde sterk in wat juist was en was een geweldige correspondent. Ik waardeerde altijd zijn mening en advies. Hij laat een formidabele erfenis achter."
