Leve Frankrijk!

Een groot deel van de wereld heeft zich wekenlang tegoed gedaan aan tv-sport. Eerst de Olympische Spelen en daarna de Paralympics. Wat een spektakel; wat een mensenmassa's, wat een enthousiasme. Topsport uit het stadion naar de straten en parken van een van de grootste steden ter wereld. Tony Estanguet, de voorzitter van het organisatiecomité, beloofde tijdens de openingsceremonie van de Paralympics een revolutie - geen nieuwe bestorming van de Bastille, maar een wereldwijde revolutie die de manier zou veranderen waarop we naar sport en handicap kijken. Een revolutie in de manier waarop we allemaal onze gedeelde menselijkheid waarnemen. En inderdaad, we hebben sporten ontdekt waarvan we niet wisten dat ze bestonden en zijn diep geraakt door deze verbazingwekkende atleten. Breakdancen met krukken? Nou, nu hebben we het gezien!

Nepal gaf haar eerste Paralympische medaillewinnaar een heldenontvangst toen juichende menigten de thuiskomst van taekwondospeelster Palesha Goverdhan uit Parijs bijwoonden. Onbekend en onopgemerkt toen ze vertrok: "Ik heb mijn belofte gehouden, ik heb een medaille mee naar huis genomen. Deze prestatie is niet alleen voor mij, maar voor iedereen", zei Goverdhan (21), die brons won op de Paralympische Spelen van 2024, in een toespraak na haar thuiskomst. Het was de eerste podiumplaats op de Paralympics voor het Himalaya-land, dat nog nooit een medaille won op de Olympische Spelen. Goverdhan zei dat Nepal 'lang had moeten wachten' om een medaille te winnen!

Dus, Leve Frankrijk! Er zijn gemeenschappelijke kenmerken, een gedeelde menselijkheid tussen ons allemaal als mensen. Maar de nationale verschillen zijn fascinerend. Een van de beste adviezen die ik als jongeman kreeg, was om te leven op basis van waardering en niet van vergelijking. Persoonlijk ken ik geen twee landen die geografisch zo dicht bij elkaar liggen en waarvan de geschiedenis zo nauw verweven is, en die elkaar zo weinig lijken te mogen en te begrijpen! De Britten hebben een aantal gemene grappen over Frankrijk in de trant van 'mooi land, maar de inwoners zijn problematischer! Maar tegelijkertijd stelde Churchill in 1940, toen Frankrijk een nederlaag tegemoet ging en bezet werd door de nazi-legers, heel serieus voor om de twee landen te verenigen, waarbij de Franse regering tijdelijk naar Londen zou evacueren, met de boodschap dat slechts een deel van onze nieuwe unie verslagen was en bezet werd door de vijand.

Mijn vaders grote liefde in het leven was Duitsland en de Duitse taal. Hij studeerde daar voor de oorlog en overwoog zelfmoord toen de oorlog uitbrak, en het waren zijn vrienden in wat toen Moral Re-Armament was die hem hielpen inzien dat hij de Duitsers niet hoefde te haten om te vechten tegen het kwaad dat het land waar hij van hield had overgenomen. Dus diende hij in uniform, bij de militaire inlichtingendienst. Als kind liet hij ons tijdens een vakantie in Frankrijk het veld zien waar hij zijn eerste nacht in Frankrijk had doorgebracht na de landing op D-Day in Normandië. Later in mijn tienerjaren, toen ik met de MRA in Frankrijk werkte, ontmoette ik Franse vrienden die zich hem herinnerden als een vader-kerstfiguur, die aankwam met kostbare militaire rantsoenen om te delen, en nieuws en publicaties en tijdschriften van de MRA!

Ik heb een aantal jaren in Frankrijk gewoond en kan zeggen dat ik niet alleen van hun land hou, maar ook van de Fransen, waarvan ik sommigen tot mijn beste vrienden reken. Voor veel Britten was 'Europa' nooit een liefdesrelatie, maar altijd een kwestie van interesse. Toen ik mensen in de Elzas en Lotharingen leerde kennen, begreep ik dat het Europese project, de Gemeenschap voor Kolen en Staal, toen de Europese Economische Gemeenschap en nu de Europese Unie, in de eerste plaats een methode was om landen te genezen en samen te binden die elkaar in 70 jaar drie keer hadden bevochten, ten koste van de hele wereld.

Een zeer dierbare Franse vriendin was Irène Laure, een pionier op weg naar genezing en verzoening.

Irène's verhaal is prachtig verteld door een andere Franse vriendin, Jacqueline Piguet. Helaas onvertaald, publiceerde ik later een boekje met Jacqueline's brieven aan haar ouders, geschreven vanuit de ruïnes van Duitsland in 1947.

Een andere belangrijke figuur die ik maar net voor zijn dood kon ontmoeten was de Franse existentialistische filosoof Gabriel Marcel. Gabriel Marcel schreef over MRA: 'het globale en het intieme zijn op een verrassende manier met elkaar verbonden'.

Een andere vriend, Michel Sentis, fungeerde als jonge man als tussenpersoon voor Frank Buchman, de oprichter van MRA, en de Franse politicus Robert Schuman. Buchman had weinig Frans en Schuman geen Engels, dus Michel fungeerde als tolk en secretaris, nam berichten aan van Buchman, belde bij Schuman aan en ging naar binnen. Een andere wereld: geen bewakers of beveiliging. Helaas is het boekje waarin Michel dit alles beschrijft onvertaald, net als zijn belangrijke geschiedenis van de soms moeizame relaties tussen de MRA en de Rooms-Katholieke Kerk (Michel was katholiek). Maar een boek dat hij schreef samen met Charles Piguet is beschikbaar in het Frans en Engels.

In de jaren 1950 en 1960 werd er in Frankrijk veel werk verzet in de vakbonden en in de industrie. Een sleutelfiguur in deze campagnes was Robert Carmichael, een van de leiders van de Franse en Europese jute-industrie.

Sinds de vervroegde algemene verkiezingen die door president Macron werden uitgeschreven, bevindt Frankrijk zich in een nieuwe grote politieke crisis. Een andere kant van hun nationale karakter. Na het bewonderen van de perfectie en panache van de Olympische Spelen en de Paralympics, vroegen mijn vrouw en ik ons af of Macron niet opnieuw het parlement zou moeten ontbinden en de regering toevertrouwen aan de twee organiserende comités!