Deze pagina is automatisch vertaald.
Voor de missionaris die hem adopteerde, was hij George McLean; in de taal van Stoney stond hij bekend als Tatanga Mani; voor de wereld was hij Walking Buffalo.(Whyte Museum Blogspot 2011)
Tatanga Mani werd geboren op 20 maart 1871. Zijn moeder stierf kort na zijn geboorte, en hij werd opgevoed door zijn grootmoeders. Op achtjarige leeftijd werd hij geadopteerd door dominee John McLean en kreeg hij de naam George McLean. Hij kreeg onderwijs op de McDougall Orphanage School in Morley, de Red Deer Residential Indian Industrial School en de St John's School in Winnipeg. Hij werkte korte tijd buiten het reservaat als smid, verkenner voor het NWMP en als tolk.
Zijn oom, opperhoofd Jacob Bearspaw stond er echter op dat hij terugkeerde naar het reservaat en zijn opleiding gebruikte om te helpen als adviseur en tolk. Hij was raadslid voor de Bearspaw Band of the Stoney Indians 1907-12 en opperhoofd 1912-16. Walking Buffalo bleef ook een leider in de Morley United Church. Hij droeg altijd een buffelkop en hoorns in de Banff Indian Days parade en de Calgary Stampede en vertelde tot zijn dood het krachtige verhaal van een buffel die tot hem kwam in zijn dromen.
Walking Buffalo was op Blackfoot Crossing met zijn familie voor de ondertekening van Verdrag 7 toen hij zes jaar oud was. De betekenis ervan leerde hij later van opperhoofd Bearspaw, die een van de ondertekenaars van het verdrag was, en van zijn eigen ervaring als leider. Met die achtergrond was het heel normaal voor hem om een actief lid te worden van de Indian Association of Alberta, die als hoofddoel had de Indiaanse verdragsrechten te handhaven.
In 1958, op 87-jarige leeftijd, vond Walking Buffalo dat hij te oud was om een geheel nieuw doel voor zijn leven aan te nemen. Hij besloot te werken aan verandering in de wereld door een verandering in mensen en begon met de verandering die nodig was in zijn eigen leven. Het loslaten van zijn onderliggende haat en bitterheid jegens blanken was de eerste stap en maakte hem vrij om verder te gaan en dat nieuwe doel te vervullen. Over deze ervaring zei hij: "Als Indiaan had ik misschien veel reden voor haat, maar nu weet ik dat zelfs ik degenen die mij onrecht hebben aangedaan kan vergeven.
Walking Buffalo zag het als zijn rol om de mensen en leiders, zowel inheemse als niet-inheemse, te helpen om te handelen om Moeder Aarde te respecteren en te beschermen ten behoeve van toekomstige generaties. Met passie, humor en verhalen deelde hij zijn kennis van en inzicht in de traditionele waarden van zijn volk. In november 1959 kreeg hij de kans om dit op een veel bredere schaal te doen, toen hij begon aan een wereldmissie, gesponsord door International Moral Re-Armament (nu Initiatives of Change), opgericht door Frank Buchman, die Walking Buffalo en de Stoneys in 1934 tot bloedbroeders had gemaakt. Gedurende een periode van 7 maanden, eindigend in juni 1960, reisde hij 62.000 mijl naar 18 landen in Europa, Australazië en Afrika.
Beginnend in Europa reisde Chief Walking Buffalo door 13 landen in elf weken. In Duitsland ontmoette hij bondskanselier Adenauer en werd hij voorgesteld aan het Duitse parlement. Op Cyprus werd hij de "Ambassadeur van de Vrede" genoemd en ontmoette hij zowel Griekse als Turkse leiders. In Scandinavië werd hij verwelkomd door het Sami-volk 100 mijl ten noorden van de poolcirkel. Naar schatting bereikte hij 100 miljoen Europeanen via pers, radio en televisie.
Voor zijn reis naar Nieuw-Zeeland, Australië en Afrika vergezelden twee andere Stoneys en vijf van de Tsuut'ina natie, waaronder Chief David Crowchild en zijn vrouw Daisy, Chief Walking Buffalo. Voor hun vertrek werden ze in de Alberta legislatuur officieel uitgezwaaid door premier Manning en gouverneur Percy Page. Aangekomen in Auckland, Nieuw-Zeeland, werd het Canadese gezelschap ontvangen door de burgemeester en gemeenteraadsleden alvorens te vertrekken om de koning van de Maori te ontmoeten in zijn paleis in Rotorua en als eregasten een conferentie bij te wonen van de Confederatie van Maori Chiefs, die 153.000 Maori's vertegenwoordigt.
In Australië werden zij officieel verwelkomd door de waarnemend premier in de hoofdstad Canberra en de gouverneur van West-Australië in Perth. De Aboriginals bewezen hun volledige ceremoniële eer in gesprekken en vieringen die drie dagen duurden. Een aboriginal die hulde bracht aan hun bezoek zei: "We zijn dankbaar dat de Indianen ons de nutteloosheid van bitterheid en haat hebben laten zien, en hoe we in eenheid met blanken kunnen werken aan een door God geleid land. De media gaven hen ruime aandacht in alle grote steden. In Melbourne gaf het bestuur van de Australia Waterside Workers een receptie.
In Zuid-Afrika eerde de burgemeester van Johannesburg de groep met een receptie die werd bijgewoond door gemeenteraadsleden, leden van het corps diplomatique en vooraanstaande Zuid-Afrikaanse burgers, blank en zwart. Die Vaterland, een toonaangevend Afrikaans dagblad, schreef: "Hier is een man zonder bitterheid of haat. Hij heeft een boodschap voor de wereld. Een zwarte Zuid-Afrikaanse leider zei bij de evaluatie van hun impact: "Het bezoek van Chief Walking Buffalo en zijn partij is een lichtstraal geweest die het hele land heeft bereikt. Voordat ze terugkeerden naar Canada brachten ze ook tijd door in Zimbabwe, toen nog bekend als Zuid-Rhodesië, de Centraal-Afrikaanse Federatie, Oeganda, Kenia en Zwitserland. Bij hun terugkeer in Canada brachten ze verslag uit aan premier Diefenbaker en oppositieleider Lester Pearson.
In 1961 in zijn 90e jaar nam Walking Buffalo deel aan campagnes in Brazilië, Japan en verschillende delen van de VS en Canada. In een toespraak tot zijn kleinkinderen op een familiebijeenkomst deelde Walking Buffalo de volgende gedachten om hen te helpen op hun levensreis:
'Deze bergen en uitlopers zijn al honderden jaren het thuis van ons volk, de Rocky Mountain Sioux. Jullie jongeren groeien op in een andere wereld dan die waarin ik meer dan 90 jaar geleden ben geboren. Jullie zullen het beste van het oude en het beste van het nieuwe moeten nemen.
Ik ben opgevoed door mijn grootmoeders en zij vertelden mij alle verhalen over ons volk die aan hen waren doorgegeven. In die tijd waren er geen paarden of munitie voor de jacht op de buffels, elanden, elanden, bevers en muskusratten die ons voedsel en onze kleding leverden. Mijn grootmoeders leerden me ook over de Grote Geest. Vandaag de dag vergeten de mensen God en denken dat ze de hele wereld besturen. We zijn in de duisternis geraakt en kunnen elkaar niet meer zien en slaan onze hoofden tegen elkaar en krijgen pijnlijke hoofdpijn. We hebben een licht nodig. De hele mensenwereld moet zichzelf veranderen en Gods levenswijze gaan leven. Geen haat meer, geen opdringerigheid en elkaar niet meer negeren. (Uit aantekeningen van Jack Freebury die bij de familiebijeenkomst aanwezig was)
Chief Walking Buffalo leefde in een kritieke tijd in West-Canada en was getuige van het verdwijnen van de bizon, de aanleg van de CPR en de ontwikkeling van inheemse gebieden tot provincies. Zoals Grant MacEwan schreef: "Een leven lang in gemeenschap met alle levende dingen heeft Tatanga Mani werkelijk gezegend met gaven van begrip en diepe persoonlijke kracht. Of hij nu in een tipi of in een tempel sprak, zijn boodschap van liefde en respect voor de fundamentele menselijke waardigheid zou nooit vervagen".
'Veel mensen voelen nauwelijks echte grond onder hun voeten, zien planten groeien behalve in bloempotten, of komen ver genoeg voorbij de straatverlichting om de betovering op te vangen van een nachtelijke hemel bezaaid met sterren. Wanneer mensen ver van de door de Grote Geest gemaakte scènes leven, is het gemakkelijk voor hen om zijn wetten te vergeten. Wandelende Buffel, sprekend in 1958
'Het bos is de mensheid, en de heuvel is de wereld... Bomen met verschillende namen staan naast elkaar. De bomen vallen en sterven en helpen de jongen groeien. Zelfs de kromme stokken helpen de wereld te bouwen. En alle naties moeten dat bos bouwen.' Opperhoofd Wandelende Buffel
Bron, geraadpleegd op 2021-03.11: http://albertachampions.org/Champions/chief-walking-buffalo-1871-1967/
